باربد عزیز دل مامان و بابا

پدر! ای نستوه بی پایان! ای اسطوره ی ایمانی من! تمنّای همه حیرانی من، سرد و خاموشم اگر یادت نباشد همره تاریکی ِ تنهایی ِ دردم. تو ای روشن! و ای لبریز پروانه! پُر از احساس آبشار! ای بلند ایستاده بر اوج خضوعم! دوستت دارم . چنان که شاپرک از شوق آن پرواز می خواهد، پرستو بویی از جنس بهار می تابد و هر لحظه از این شکوه ، آفرینش در تبش بیمار می گردد. پدر! در آغوش مهرم آرمیدی، آن چنان که هیچ دستی و خیالی را به آن دسترسی نیست. منم، همان کوچک دختر ناز پرورده ات که اینک به یُمن قدسی ِ نامت غزلخوانم اگر چه روزگاران مرا در گذر ِ عمر، پیرتر کرده. منم، آن آرزومند چشمانت ، گدای ِ هر شب ِ قلبت، منم که از شوق هوایت مست می گردم، به ...

  مادر، تو رفیع ترین داستان حیات منی. تو به من درس  زندگی  آموختی. تو چون پروانه سوختی و چون شمع گداختی و  مهربانانه با سختی های من ساختی. مادر، ستاره ها  نمایی از  نگاه توست و مهتاب پرتوی از عطوفتت، و سپیده حکایتی از  صداقتت. قلم از نگارش شُکوه تو ناتوان است و هزاران شعر  در ستایش مدح تو اندک. مادر، اگر نمی توانم کوشش هایت را  ارج نهم و محبت هایت را سپاس گزارم، پوزش بی کرانم را  همراه با دسته گلی از هزاران تبریک، بپذیر. فروغ تو تا انتهای  زمان جاوید و روزت تا پایان روزگار، مبارک باد. ...